" و بخشى از گناهان شما را مىپوشاند (و در پرتو اين كار بخشوده خواهيد
شد) و خداوند به آنچه انجام مىدهيد، آگاه است" (وَ يُكَفِّرُ عَنْكُمْ مِنْ سَيِّئاتِكُمْ وَ اللَّهُ بِما
تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ).
نكتهها:
1- ترديدى نيست كه انفاق علنى و آشكار در راه خدا و اختفاى آن هر كدام اثر
مفيدى دارد، زيرا هنگامى كه انسان به طور آشكار و علنى مال خود را در راه خدا
انفاق مىكند اگر انفاق واجب باشد گذشته از اين كه مردم تشويق به اينگونه كارهاى
نيك مىشوند، رفع اين تهمت نيز از انسان مىگردد كه به وظيفه واجب خود عمل نكرده
است.
و اگر انفاق مستحبّ باشد، در حقيقت يك نحوه تبليغ عملى است كه مردم را به
كارهاى خير و حمايت از محرومان و انجام كارهاى نيك اجتماعى و عام المنفعه تشويق
مىكند.
و چنانچه انفاق به طور مخفى، و دور از انظار مردم انجام شود، به طور قطع ريا و
خودنمايى در آن كمتر است، و خلوص بيشترى در آن خواهد بود، مخصوصا در باره كمك به
محرومان، آبروى آنها بهتر حفظ مىشود، و لذا آيه فوق مىگويد:
" هر يك از دو كار در مورد خود خوب و شايسته است".
بعضى از مفسران گفتهاند اين دستور تنها در باره انفاقهاى مستحبى است و
انفاقهاى واجب از قبيل زكات و مانند آن بهتر است هميشه آشكار و علنى باشد.
ولى مسلم است كه هيچ يك از اين دو دستور (اظهار و اخفاى انفاق) جنبه عمومى و
همگانى ندارد بلكه موارد مختلف است در پارهاى از موارد كه اثر تشويقى آن بيشتر
است و لطمهاى به اخلاص نمىزند، بهتر است اظهار گردد، و در مواردى كه افراد
آبرومندى هستند كه حفظ آبروى آنها ايجاب مىكند انفاق به
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 2 صفحه : 345