لابلاى اموالى كه انفاق مى‌كنيد بدون توجه چيز نامرغوبى باشد، مشمول اين سخن نيست. سخن اين است كه از روى عمد اقدام به چنين كارى نكنيد.

تعبير به" طيبات" (پاكيزه‌ها) هم پاكيزگى ظاهرى را شامل مى‌شود، و ارزش داشتن براى مصرف، و هم پاكيزگى معنوى، يعنى اموال شبهه‌ناك و حرام زيرا افراد با ايمان از پذيرش همه اينها كراهت دارند، و جمله" إِلَّا أَنْ تُغْمِضُوا فِيهِ‌" شامل همه مى‌شود و اين كه بعضى از مفسران آن را منحصر به يكى از اين دو دانسته‌اند صحيح به نظر نمى‌رسد.

نظير اين آيه در سوره آل عمران آيه 92 نيز آمده است آنجا كه مى‌فرمايد: لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ‌:" هرگز به حقيقت نيكوكارى نمى‌رسيد، مگر آنكه از آنچه دوست داريد، انفاق كنيد". البته اين آيه بيشتر روى اثرات معنوى انفاق تكيه مى‌كند.

و در پايان آيه مى‌فرمايد:" بدانيد خداوند بى نياز و شايسته ستايش است" (وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ).

يعنى نه تنها نيازى به انفاق شما ندارد، و از هر نظر غنى است، بلكه تمام نعمتها را او در اختيار شما گذارده، و لذا حميد و شايسته ستايش است.

بعضى احتمال داده‌اند كه" حميد" در اينجا به معنى اسم فاعل باشد (ستايش كننده) نه به معنى محمود و ستايش شده، يعنى در عين اينكه از انفاق شما بى نياز است شما را به خاطر اموال پاكيزه‌اى كه انفاق مى‌كنيد، مورد ستايش قرار مى‌دهد.

نكته:

شك نيست كه انفاق در راه خدا براى تقرب به ذات پاك او است و مردم هنگامى كه مى‌خواهند به سلاطين و شخصيتهاى بزرگ تقرب جويند، بهترين اموال خود را به عنوان تحفه و هديه براى آنها مى‌برند، در حالى كه انسانهاى ضعيفى‌