3- جمله" ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ تَثْبِيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ‌" انگيزه‌هاى انفاق صحيح و الهى را بيان مى‌كند و آن دو چيز است:" طلب خشنودى خدا" و" تقويت روح ايمان و ايجاد آرامش در دل و جان" اين جمله مى‌گويد: انفاق كنندگان واقعى كسانى هستند كه تنها به خاطر خشنودى خدا و پرورش فضائل انسانى و تثبيت اين صفات در درون جان خود و همچنين پايان دادن به اضطراب و ناراحتيهايى كه بر اثر احساس مسئوليت در برابر محرومان در و جدان آنها پيدا مى‌شود اقدام به انفاق مى‌كنند (بنا بر اين" من" در آيه به معنى" فى" خواهد بود).

4- جمله" وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ" كه در آخر آيه دوم ذكر شده، هشدارى است به همه كسانى كه مى‌خواهند عمل نيكى انجام دهند كه مراقب باشند كوچك‌ترين آلودگى از نظر نيت يا طرز كار پيدا نكنند زيرا خداوند كاملا مراقب اعمال آنها است.