[سوره البقرة (2): آيه 262]

الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لا يُتْبِعُونَ ما أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذىً لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (262)

ترجمه:

262- كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى‌كنند، سپس به دنبال انفاقى كه كرده‌اند، منت نمى‌گذارند و آزارى نمى‌رسانند، پاداش آنها نزد پروردگارشان (محفوظ) است، و نه ترسى دارند، و نه غمگين مى‌شوند.

تفسير: چه انفاقى با ارزش است؟

در آيه قبل اهميت انفاق در راه خدا به طور كلى بيان شد، ولى در آيه مورد بحث بعضى از شرائط آن ذكر مى‌شود. (ضمنا از تعبيرات اين آيه به خوبى استفاده مى‌شود كه تنها انفاق در جهاد، منظور نيست).

مى‌فرمايد:" كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى‌كنند سپس به دنبال انفاقى كه كرده‌اند منت نمى‌گذارند و آزارى نمى‌رسانند پاداش آنها، نزد پروردگارشان است" (الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لا يُتْبِعُونَ ما أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذىً لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌). [1]" علاوه بر اين نه ترسى بر آنها است و نه غمگين مى‌شوند" (وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌).

از اين آيه به خوبى استفاده مى‌شود كه انفاق در راه خدا در صورتى در پيشگاه پروردگار مورد قبول واقع مى‌شود كه به دنبال آن منت و چيزى كه موجب‌

[1]" من" در لغت به معنى همان وزنه سنگين است، سپس به معناى نعمت مهمى بخشيدن است. كه اگر جنبه عملى داشته باشد كارى بسيار خوب (و منتهاى خداوند از اين قبيل است) و اگر جنبه لفظى و به رخ كشيدن داشته باشد، بسيار بد است و در آيه فوق منظور همين معنى است.