نكته‌ها:

1- چه كسى با ابراهيم در اين جلسه روبرو بود، و با او محاجه كرد؟

در قرآن تصريح به نام او نشده ولى همين اندازه مى‌فرمايد: أَنْ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ‌ يعنى به خاطر غرورى كه از حكومت خودكامه پيدا كرده بود با ابراهيم به محاجه برخاست، ولى در روايتى كه از على ع در تفسير" در المنثور" نقل شده و همچنين در تواريخ آمده است نام او" نمرود بن كنعان" بود.

2- گر چه در آيه فوق زمان اين بحث و گفتگو مشخص نشده اما از قرائن بر مى‌آيد كه اين موضوع بعد از بت شكنى ابراهيم و نجات او از آتش بوده است زيرا مسلم است كه قبل از به آتش افكندن ابراهيم مجالى براى اين گفتگوها نبوده و اصولا بت پرستان حق چنين مباحثه‌اى را به او نمى‌داند و آنها ابراهيم را يك مجرم و گنهكار مى‌شناختند كه مى‌بايد هر چه زودتر به كيفر اعمال خود و قيام بر ضد خدايان مقدس برسد، آنها در اين موقع تنها از علت اقدام به بت شكنى پرسش كردند و سپس با نهايت عصبانيت و خشونت دستور آتش‌سوزى او را صادر نمودند اما هنگامى كه او از آتش به طرز شگفت‌انگيزى نجات يافت توانست به اصطلاح به حضور نمرود برسد و با او به بحث و گفتگو نشيند.

3- از آيه به خوبى بر مى‌آيد كه نمرود هرگز از اين بحث و گفتگو در جستجوى حقيقت نبود، بلكه مى‌خواست گفتار باطل خود را به كرسى بنشاند و شايد به كار بردن كلمه" حاج" نيز به همين منظور باشد زيرا اين كلمه غالبا در همين موارد به كار مى‌رود.

4- از آيه به خوبى بر مى‌آيد كه جبار آن زمان مدعى الوهيت بود، نه تنها به اين معنى كه او را پرستش كنند بلكه علاوه بر اين خود را آفريدگار عالم هستى نيز معرفى مى‌كرد يعنى هم خود را معبود مى‌دانست، و هم خالق.

و جاى تعجب هم نيست هنگامى كه مردم در برابر سنگ و چوب به سجده‌