پارتى‌بازى و فرار از زير بار مسئوليت و از اينجا روشن مى‌شود كه شفاعت تغييرى در اراده پروردگار نسبت به گناهكار نمى‌دهد، بلكه اين گناهكار است كه با ارتباط معنوى با شفاعت كننده نوعى تكامل و پرورش مى‌يابد و به سرحدى مى‌رسد كه شايسته عفو خدا مى‌گردد (دقت كنيد!).

با اين اشاره به دنباله تفسير آيه باز مى‌گرديم.

در هفتمين توصيف مى‌فرمايد:" آنچه را پيش روى آنها (بندگان) و پشت سر آنها است مى‌داند و از گذشته و آينده آنان آگاه است" (يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ‌).

در واقع، اين جمله دليلى است بر آنچه در جمله قبل پيرامون شفاعت آمده بود، يعنى خداوند از گذشته و آينده شفيعان آگاه است و آنچه بر خود آنها نيز پنهان است مى‌داند بنا بر اين آنها نمى‌توانند موضوع تازه‌اى در باره كسانى كه مى‌خواهند از آنها شفاعت كنند به پيشگاه خدا عرضه بدارند تا توجه او را به شفاعت‌شدگان جلب كنند.

توضيح اينكه: در شفاعتهاى معمولى، شفاعت كننده از يكى از دو طريق وارد مى‌شود، يا اطلاعاتى در باره شايستگى و لياقت شفاعت شونده در اختيار آن شخص بزرگ مى‌گذارد، و از وى مى‌خواهد كه در حكمش تجديد نظر كند، يا رابطه شفاعت شونده را با شفاعت كننده بيان مى‌دارد تا به خاطر علاقه‌اى كه اين شخص بزرگ به شفاعت كننده دارد، حكمش را تغيير دهد روشن است كه هر يك از اين دو موضوع، فرع بر اين است كه شفاعت كننده اطلاعاتى داشته باشد كه نزد شخصى كه در پيشگاه او شفاعت مى‌كند وجود نداشته باشد اما اگر او احاطه كامل علمى به همه چيز و همه كس داشته باشد، هيچ كس نمى‌تواند نزد او براى كسى شفاعت كند، زيرا هم لياقتهاى افراد را مى‌داند و هم ارتباط آنها را با يكديگر، بنا بر اين تنها با اذن او شفاعت صحيح است.