در ششمين توصيف مى‌فرمايد:" كيست كه در نزد او جز به فرمانش شفاعت كند" (مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ‌).

اين در واقع پاسخى است به ادعاى واهى بت پرستان كه مى‌گفتند ما اينها (بتها) را به خاطر آن مى‌پرستيم كه در پيشگاه خدا براى ما شفاعت كنند همان گونه كه در آيه 3 سوره زمر آمده است‌ ما نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ زُلْفى‌.

در واقع با يك استفهام انكارى مى‌گويد هيچ كس بدون فرمان خدا نمى‌تواند در پيشگاه او شفاعت كند، و اين جمله نيز تاكيدى است بر قيوميت خداوند و مالكيت مطلقه او نسبت به تمامى موجودات عالم، يعنى اگر مى‌بينيد كسانى در پيشگاه خدا شفاعت مى‌كنند (مانند انبياء و اولياء) دليل بر آن نيست كه آنها مالك چيزى هستند و استقلال در اثر دارند بلكه اين مقام شفاعت را نيز خدا به آنها بخشيده، بنا بر اين شفاعت آنان، چون به فرمان خدا است دليل ديگرى بر قيوميت و مالكيت او محسوب مى‌شود.

نكته: شفاعت چيست؟

در باره شفاعت در جلد اول تفسير ذيل آيه 48 سوره بقره مشروحا بحث كرده‌ايم لذا در اينجا به اشاره‌اى كوتاه قناعت مى‌كنيم.

" شفاعت" عبارت است از كمك نمودن يك موجود قوى به موجود ضعيف‌تر تا بتواند به آسانى مراحل رشد خود را با موفقيت طى كند. البته معمولا اين كلمه (شفاعت) در مورد شفاعت از گناهكاران به كار مى‌رود، اما مفهوم شفاعت به معنى وسيع‌تر تمام عوامل و انگيزه‌ها و اسباب عالم هستى را شامل مى‌شود، مثلا زمين و آب و هوا و نور آفتاب چهار عامل هستند كه دانه گياه را در رسيدن به مرحله يك درخت يا يك گياه كامل شفاعت و هدايت مى‌كند، اگر شفاعت را در آيه‌