" (وَ الْكافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ‌).

اشاره به اينكه آنها كه انفاق و زكات را ترك مى‌كنند هم به خويشتن ستم روا مى‌دارند و هم به ديگران.

قرآن در اين جمله مى‌خواهد اين حقيقت را روشن سازد كه:

اولا- كافران به خود ستم مى‌كنند زيرا با ترك انفاق واجب و ساير وظائف دينى و انسانى، خود را از بزرگ‌ترين سعادتها محروم مى‌سازند، و اين اعمال آنها است كه در آن جهان دامانشان را مى‌گيرد و خداوند در باره آنها ستمى نكرده است.

ثانيا- افراد كافر به اجتماعشان نيز ستم مى‌كنند و اصولا كفر سرچشمه قساوت، سنگدلى، مادى‌گرى و دنيا پرستى است و اينها همه سرچشمه‌هاى اصلى ظلم و ستم هستند.

يادآورى اين نكته نيز لازم است كه كفر در اين آيه به قرينه اين كه بعد از دستور انفاق واقع شده به معنى سرپيچى و گناه و تخلف از دستور خدا است و استعمال كفر به اين معنى در قرآن و احاديث اسلامى نظاير بسيار دارد.