مى‌گيرد.

از آنچه گفته شد به خوبى استفاده مى‌شود كه با اين نشانه‌هاى اعجاز آميز مساله رهبرى و فرماندهى الهى" طالوت" ثابت شد، اما همانگونه كه از جمله" إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ‌" استفاده مى‌شود، باز افراد ضعيف الايمان تسليم حق نشدند و دنباله اين داستان، اين حقيقت را آشكار خواهد ساخت.

" هنگامى كه طالوت (به فرماندهى لشكر بنى اسرائيل منصوب شد و سپاهيان) را با خود بيرون برد، به آنها گفت: خداوند شما را با يك نهر آب امتحان مى‌كند، آنها كه از آن بنوشند از من نيستند و آنها كه جز يك پيمان با دست خود، بيشتر از آن نچشند از منند" (فَلَمَّا فَصَلَ طالُوتُ بِالْجُنُودِ قالَ إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلِيكُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَ مَنْ لَمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ‌). [1] در اينجا لشكريان طالوت در برابر آزمون بزرگى قرار گرفتند، و آن مساله مقاومت شديد در برابر تشنگى، و چنين آزمونى براى لشكر طالوت- مخصوصا با سابقه بدى كه براى بنى اسرائيل در بعضى جنگها داشتند- ضرورت داشت، چرا كه پيروزى هر جمعيتى، بستگى به مقدار انضباط و قدرت ايمان و استقامت در مقابل‌

[1]" فصل" در اصل به معنى بريدن و قطع كردن است و در اينجا به معنى جدا سازى مى‌باشد (جدا شدن از شهر و ديار) و" جنود" جمع" جند" در اصل به معنى زمينى است كه داراى سنگهاى بزرگ و روى هم انباشته‌اى باشد، سپس به هر چيز متراكم و چشمگير اطلاق شده و معمولا به انبوه لشكر" جند" مى‌گويند.

و تعبير به" لَمْ يَطْعَمْهُ‌" به جاى لم يشربه اشاره به اين است كه آنها بيش از يك كف از آب آن نهر ننوشند و حتى در دهان نكنند و نچشند.