2- درس عبرت‌

همان گونه كه در شان نزول آمد، آيه فوق، اشاره به گروهى از بنى اسرائيل مى‌كند، كه براى فرار از زير بار مسئوليت جهاد، دست به بهانه‌تراشى زدند و خداوند آنها را مبتلا به بيمارى طاعون كرد، كه همه را به طور سريع و برق‌آسا، از ميان برد، آن چنان كه هيچ دشمن خطرناكى در ميدان جنگ قادر به آن نيست، يعنى تصور نكنيد با فرار از زير بار مسئوليت و توسل به بهانه‌هاى مختلف مى‌توانيد در امان بمانيد، تصور نكنيد كه در برابر قدرت پروردگار، مى‌توانيد مقاومت كنيد، خدا مى‌تواند با دشمن بسيار كوچكى، مانند ميكرب طاعون يا وبا كه حتى با چشم ديده نمى‌شود، شما را چنان درو كند كه اثرى از شما باقى نماند.

3- مساله" رجعت" و بازگشت به دنيا

نكته ديگرى كه در اينجا شايان توجه است مساله امكان" رجعت" است كه از اين آيه به خوبى استفاده مى‌شود.

توضيح اينكه: در تاريخ گذشتگان مواردى را مى‌يابيم كه افرادى بعد از مرگ، به اين جهان بازگشتند مانند ماجراى جمعى از بنى اسرائيل كه همراه موسى ع به كوه طور رفتند كه در آيه 55 و 56 سوره بقره آمده و داستان عزير يا ارميا كه در آيه 259 همين سوره آمده، و همچنين حادثه‌اى كه در آيه مورد بحث به آن اشاره شده است.

بنا بر اين مانعى ندارد كه همين مساله در آينده نيز تكرار شود.

دانشمند معروف شيعه مرحوم" صدوق" نيز به همين آيه براى امكان مساله رجعت استدلال كرده و مى‌گويد: يكى از عقايد ما اعتقاد بر رجعت است (كه گروهى از انسانهاى پيشين بار ديگر در همين دنيا به زندگى باز مى‌گردند).

و نيز مى‌تواند اين آيه سندى براى مساله معاد و احياى مردگان در قيامت باشد.