در آيه بعد به يكى ديگر از احكام طلاق پرداخته، مى‌فرمايد:" براى زنان مطلقه، هديه شايسته‌اى است اين حقى است بر پرهيزكاران" كه از طرف شوهر پرداخت مى‌شود (وَ لِلْمُطَلَّقاتِ مَتاعٌ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ‌).

گر چه ظاهر آيه، همه زنان مطلقه را شامل مى‌شود، ولى به قرينه آيه 236 كه گذشت، اين حكم در مورد زنانى است كه مهرى براى آنها به هنگام عقد قرار داده نشده و قبل از آميزش، طلاق داده مى‌شوند، و در حقيقت تاكيدى است، بر حكم مزبور، تا مورد غفلت واقع نشود.

اين احتمال نيز وجود دارد كه حكم مزبور، همه زنان مطلقه را شامل شود، منتها در مورد بالا جنبه واجب دارد، و در موارد ديگر جنبه مستحبّ، و به هر حال يكى از دستورهاى كاملا انسانى است كه در اسلام وارد شده و براى پيشگيرى از انتقام‌جويى‌ها و كينه‌توزى‌هاى ناشى از طلاق اثر مثبتى دارد.

بعضى نيز گفته‌اند كه پرداختن هديه شايسته در مورد همه زنان مطلقه واجب است، و امرى جدا از مهر است، ولى ظاهرا در ميان علماى شيعه- همان گونه كه از عبارت مرحوم طبرسى در مجمع البيان استفاده مى‌شود- كسى قائل به اين قول نيست (مرحوم صاحب جواهر نيز تصريح مى‌كند كه هديه مزبور، جز در همان مورد خاص واجب نيست، و اين مساله اجماعى است) [1] اين احتمال نيز داده شده كه منظور از آن، نفقه است كه بسيار احتمال ضعيفى است.

به هر حال، اين هديه، طبق رواياتى كه از ائمه معصومين ع نقل شده، بعد از پايان عده و جدايى كامل پرداخت مى‌شود، نه در عده طلاق رجعى، و به تعبير ديگر، هديه خداحافظى است، نه وسيله‌اى براى بازگشت‌ [2]

[1] جواهر الكلام، جلد 31، صفحه 58.

[2] نور الثقلين، جلد 1 صفحه 240 حديث 956 و 957.