[سوره البقرة (2): آيات 240 تا 242]

وَ الَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنْكُمْ وَ يَذَرُونَ أَزْواجاً وَصِيَّةً لِأَزْواجِهِمْ مَتاعاً إِلَى الْحَوْلِ غَيْرَ إِخْراجٍ فَإِنْ خَرَجْنَ فَلا جُناحَ عَلَيْكُمْ فِي ما فَعَلْنَ فِي أَنْفُسِهِنَّ مِنْ مَعْرُوفٍ وَ اللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (240) وَ لِلْمُطَلَّقاتِ مَتاعٌ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ (241) كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آياتِهِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (242)

ترجمه:

240- و كسانى كه از شما در آستانه مرگ قرار مى‌گيرند و همسرانى از خود به جا مى‌گذارند. بايد براى همسران خود وصيت كنند كه تا يك سال، آنها را (با پرداختن هزينه زندگى) بهره‌مند سازند، به شرط اينكه آنها (از خانه شوهر) بيرون نروند (و اقدام به ازدواج مجدد نكنند). و اگر بيرون روند، (حقى در هزينه ندارند، ولى) گناهى بر شما نيست نسبت به آنچه در باره خود، به طور شايسته انجام مى‌دهند. و خداوند، توانا و حكيم است.

241- و براى زنان مطلقه، هديه مناسبى لازم است (كه از طرف شوهر، پرداخت گردد) اين، حقى است بر مردان پرهيزكار.

242- اين چنين، خداوند آيات خود را براى شما شرح مى‌دهد، شايد انديشه كنيد!

تفسير: بخش ديگرى از احكام طلاق‌

در اين آيات بار ديگر به مساله ازدواج و طلاق و امورى در اين رابطه باز مى‌گردد. و نخست در باره شوهرانى سخن مى‌گويد كه در آستانه مرگ قرار گرفته و همسرانى از خود به جاى مى‌گذارند، مى‌فرمايد:" و كسانى كه از شما مى‌ميرند- يعنى در آستانه مرگ قرار مى‌گيرند- و همسرانى از خود باقى مى‌گذارند بايد براى همسران خود وصيت كنند كه تا يك سال آنها را بهره‌مند سازند، و از خانه بيرون‌