خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد بينا است" (وَ أَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوى‌ وَ لا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ إِنَّ اللَّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ).

به طور مسلم مخاطب در اين جمله شوهرانند و در نتيجه در جمله قبل سخن از گذشت اولياء و در اين جمله سخن از گذشت شوهران است.

و جمله" وَ لا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ‌" خطابى است به عموم مسلمانان كه روح گذشت و بزرگوارى را در تمام اين موارد فراموش نكنند.

رواياتى كه از پيشوايان معصوم ع به ما رسيده است نيز آيه را به همين صورت تفسير مى‌كند، و مفسران شيعه با توجه به مضمون آيه و روايات اهل بيت ع نيز همين نظر را انتخاب كرده‌اند و گفته‌اند منظور از اين عبارت اولياء زوجه هستند، البته مواردى پيش مى‌آيد كه سر سختى كردن در گرفتن نصف مهر، آن هم قبل از عروسى ممكن است احساسات شوهر و اقوامش را جريحه دار كند و در صدد انتقام‌جويى بر آيند و ممكن است حيثيت و آبروى زن را در معرض خطر قرار دهد اين جا است كه گاه، پدر براى حفظ مصلحت دختر خود، لازم مى‌بيند كه از حق او گذشت نمايد.

جمله" وَ أَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوى‌" (عفو و گذشت شما به پرهيزكارى نزديك‌تر است)، وظيفه مردان را در برابر زنان مطلقه خود بيان مى‌كند، كه اگر تمام مهر را پرداخته‌اند چيزى پس نگيرند و اگر نپرداخته‌اند همه آن را بپردازند و از نيمى كه حق آنها است صرف نظر كنند، زيرا مسلم است دختر يا زنى كه بعد از عقد يا پيش از عروسى از شوهر خود جدا مى‌شود ضربه سختى مى‌خورد و از نظر اجتماعى و روانى مواجه با مشكلاتى است و بى شك گذشت شوهر و پرداخت تمام مهر، تا حدى مرهم بر اين جراحات مى‌گذارد.

لحن مجموعه آيه، بر اصل اساسى" معروف" و" احسان"، در اين مسائل تاكيد مى‌كند، كه حتى طلاق و جدايى آميخته با نزاع و كشمكش و تحريك روح‌