يعنى مدت شير دادن طفل لازم نيست، همواره دو سال باشد، دو سال براى كسى است كه مى‌خواهد شير دادن را كامل كند، ولى مادران حق دارند با توجه به وضع نوزاد و رعايت سلامت او اين مدت را كمتر كنند.

در رواياتى كه از طرق اهل بيت ع به ما رسيده دوران كامل شيرخوارگى دو سال، و كمتر از آن، بيست و يك ماه معرفى شده است‌ [1] بعيد نيست اين معنى از ضميمه كردن آيه فوق با آيه‌ وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً:" باردارى او و از شير گرفتنش، سى ماه است" [2] نيز استفاده شود، زيرا مى‌دانيم معمولا دوران باردارى نه ماه است و هر گاه آن را از سى ماه كم كنيم بيست و يك ماه باقى مى‌ماند كه مدت معمولى شير دادن خواهد بود، بلكه با توجه به اينكه آنچه در سوره احقاف آمده نيز به صورت الزامى است، مادران حق دارند با در نظر گرفتن، مصلحت و سلامت نوزاد، مدت شيرخوارگى را از بيست و يك ماه نيز كمتر كنند.

3- هزينه زندگى مادر از نظر غذا و لباس در دوران شير دادن بر عهده پدر نوزاد است تا مادر با خاطرى آسوده بتواند فرزند را شير دهد لذا در ادامه آيه مى‌فرمايد:" و بر آن كسى كه فرزند براى او متولد شده (پدر) لازم است، خوراك و پوشاك مادران را به طور شايسته بپردازد" (وَ عَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَ كِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ‌).

در اينجا تعبير به" المولود له" (كسى كه فرزند براى او متولد شده) به جاى تعبير به" اب- والد" (پدر) قابل توجه است، گويى مى‌خواهد عواطف پدر را در راه انجام وظيفه مزبور، بسيج كند، يعنى اگر هزينه كودك و مادرش در اين موقع بر عهده‌

[1] وسائل الشيعه، جلد 15 صفحه 177 (باب اقل مدة الرضاع و اكثره) حديث 2 و 5 در بعضى از اين روايات آمده كه هر قدر از 21 ماه كمتر شود به نوزاد ستم شده است.

[2] سوره احقاف، آيه 15.