[سوره البقرة (2): آيه 232]

وَ إِذا طَلَّقْتُمُ النِّساءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلا تَعْضُلُوهُنَّ أَنْ يَنْكِحْنَ أَزْواجَهُنَّ إِذا تَراضَوْا بَيْنَهُمْ بِالْمَعْرُوفِ ذلِكَ يُوعَظُ بِهِ مَنْ كانَ مِنْكُمْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ ذلِكُمْ أَزْكى‌ لَكُمْ وَ أَطْهَرُ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ (232)

ترجمه:

232- و هنگامى كه زنان را طلاق داديد و عده خود را به پايان رسانيدند، مانع آنها نشويد كه با همسران (سابق) خويش، ازدواج كنند! اگر در ميان آنان، به طرز پسنديده‌اى تراضى برقرار گردد. اين دستورى است كه تنها افرادى از شما، كه ايمان به خدا و روز قيامت دارند، از آن، پند مى‌گيرند (و به آن، عمل مى‌كنند). اين (دستور)، براى رشد (خانواده‌هاى) شما مؤثرتر، و براى شستن آلودگيها مفيدتر است، و خدا مى‌داند و شما نمى‌دانيد.

شان نزول:

يكى از ياران پيامبر ص به نام" معقل بن يسار" خواهرى به نام" جملاء" داشت كه از همسرش عاصم بن عدى طلاق گرفته بود، بعد از پايان عده مايل بود بار ديگر به عقد همسرش درآيد، ولى برادرش از اين كار مانع شد، آيه فوق نازل شد و او را از مخالفت با چنين ازدواجى نهى كرد.

و نيز گفته‌اند كه آيه هنگامى نازل شد كه" جابر بن عبد اللَّه" با ازدواج مجدد دختر عمويش با شوهر سابق خويش مخالفت مى‌ورزيد. [1] و شايد در جاهليت چنين حقى به غالب بستگان نزديك مى‌دادند كه در امر ازدواج زنان و دختران خويشاوند دخالت كنند، شك نيست كه برادر و پسر عمو از

[1] مجمع البيان، جلد 1 و 2 صفحه 332- بسيارى از مفسران ديگر مانند قرطبى، تفسير كبير، تفسير روح المعانى و فى ظلال القرآن، هر دو شان نزول يا يكى از آن دو را ذيل آيه مورد بحث نقل كرده‌اند.