در حديثى آمده است كه در عصر جاهليت بعضى از مردان هنگامى كه طلاق مى‌دادند مى‌گفتند: هدف ما بازى و شوخى بود و همچنين هنگامى كه برده‌اى را آزاد يا زنى را به ازدواج خود در مى‌آوردند.

آيه فوق نازل شد و به آنها هشدار داد و پيامبر ص فرمود: هر كس زنى را طلاق دهد يا برده‌اى را آزاد كند يا با زنى ازدواج كند يا به ازدواج ديگرى درآورد بعد مدعى شود كه بازى و شوخى مى‌كرده، از او قبول نخواهد شد و به عنوان جدى پذيرفته مى‌شود. [1] اين احتمال نيز وجود دارد كه آيه ناظر به حال كسانى است كه براى اعمال خلاف خود كلاه شرعى درست مى‌كنند و ظواهر را دستاويز قرار مى‌دهند قرآن اين كار را نوعى استهزاء به آيات الهى شمرده، و از جمله همين مساله ازدواج و طلاق و بازگشت در زمان عده به نيت انتقام‌جويى و آزار زن و تظاهر به اينكه از حق قانونى خود استفاده مى‌كنيم مى‌باشد.

بنا بر اين نبايد با چشم‌پوشى از روح احكام الهى و چسبيدن به ظواهر خشك و قالبهاى بى روح، آيات الهى را بازيچه و ملعبه خود قرار داد كه گناه اين كار شديدتر، و مجازاتش دردناكتر است.

سپس مى‌افزايد:" نعمت خدا را بر خود به ياد آوريد و آنچه از كتاب آسمانى و دانش بر شما نازل كرده و شما را با آن پند مى‌دهد" (وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ ما أَنْزَلَ عَلَيْكُمْ مِنَ الْكِتابِ وَ الْحِكْمَةِ يَعِظُكُمْ بِهِ‌).

" و تقواى الهى پيشه كنيد و بدانيد خداوند به هر چيزى داناست" (وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ‌).

اين هشدارها به خاطر آن است كه اولا توجه داشته باشند كه خداوند آنها را

[1] تفسير قرطبى، جلد 2 صفحه 964- شبيه همين معنى با تفاوت مختصرى در تفسير مراغى جلد 2 صفحه 179 آمده است.