عَقَّدْتُمُ الْأَيْمانَ‌" شده است، يعنى سوگندهايى كه از روى اراده محكم كرده‌ايد.

قسم ياد كردن از نظر اسلام كار خوبى نيست، ولى در عين حال حرام نمى‌باشد، و اگر به خاطر هدفهاى مهم تربيتى و اجتماعى و اصلاحى انجام گيرد ممكن است واجب يا مستحبّ گردد، ولى با اين حال يك سلسله از سوگندهاست كه از نظر اسلام به كلى بى اعتبار است، از جمله:

1- سوگندهايى كه به غير نام خدا باشد، حتى قسم خوردن به نام پيامبر ص و ائمه هدى ع واجب العمل نيست، يعنى اگر كسى به غير نام خدا قسم ياد كند ملزم به انجام آن نمى‌باشد و مخالفت آن كفاره ندارد.

2- سوگندهايى كه براى انجام كار حرام يا مكروه، يا ترك واجب و مستحبّ باشد آن هم اعتبارى ندارد، مثل اينكه كسى سوگند ياد كند كه دين خود را نپردازد يا با بستگان خويش ترك رابطه كند، يا از اصلاح ذات البين خود دارى نمايد همان گونه كه كرارا ديده شده، بعضى از اشخاص به سبب خاطره بدى كه از يك اصلاح ذات البين پيدا مى‌كنند قسم ياد مى‌كنند كه هرگز سراغ چنين كارى نروند، به اين گونه سوگندها نبايد اعتنا كرد، هر چند با نام خدا باشد و يكى از تفسيرهاى" لا يُؤاخِذُكُمُ اللَّهُ بِاللَّغْوِ فِي أَيْمانِكُمْ‌" همين است، ولى قسمهايى كه به نام خدا باشد، و موضوع آن كار خوب يا لا اقل كار مباحى است، وفا كردن به آن واجب است، و اگر كسى با آن مخالفت كند كفاره دارد.

كفاره آن اطعام ده مسكين يا لباس پوشاندن بر ده نفر نيازمند و يا آزاد كردن يك برده است (اين معنى در آيه 89 سوره مائده آمده است) و اكنون كه برده وجود ندارد بايد يكى از دو كار اول را انجام داد.