اين تعبير، دو نكته روشن مى‌شود: نخست اينكه انسان گر چه موظف است در برابر خدا و پيامبرش، تسليم باشد، ولى اين اطاعت، به معنى اطاعت كوركورانه نيست، بلكه اطاعتى است آميخته با آگاهى، بايد از اسرار احكام الهى نه فقط در زمينه تحريم شراب و قمار، بلكه در همه زمينه‌ها، و لو اجمالا آگاه گردد، و با درك صحيح آنها را انجام دهد.

معنى اين سخن آن نيست كه اطاعت احكام الهى، مشروط به درك فلسفه آنهاست، بلكه منظور اين است كه به موازات اين اطاعت، بايد بكوشد تا از اسرار و روح احكام خدا آگاه گردد.

ديگر اينكه: انديشه بايد در تمام زمينه‌ها انجام گيرد، براى نيازمنديهاى جسم و جان، روح و بدن، چرا كه دنيا و آخرت به هم مربوطند، و ويرانى هر يك در ديگرى اثر مى‌گذارد. اصولا انديشه درباره يكى از اين دو به تنهايى نمى‌تواند ترسيم صحيحى، از واقعيت اين عالم، در اختيار انسان بگذارد، چرا كه هر يك از اين دو بخشى از اين عالم است، دنيا بخش كوچكتر، و آخرت بخش عظيم‌تر و آنها كه تنها درباره يكى از اين دو مى‌انديشند، تفكر درستى از عالم هستى ندارند.

سپس به چهارمين سؤال و پاسخ آن مى‌پردازد و مى‌فرمايد:" از تو درباره يتيمان سؤال مى‌كنند" (وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْيَتامى‌).

" بگو اصلاح كار آنان بهتر است" (قُلْ إِصْلاحٌ لَهُمْ خَيْرٌ).

" و اگر زندگى خود را با آنان بياميزيد (مانعى ندارد) آنها برادر شما هستند" (وَ إِنْ تُخالِطُوهُمْ فَإِخْوانُكُمْ‌) [1] به اين ترتيب قرآن، به مسلمانان گوشزد مى‌كند كه شانه خالى كردن از زير بار مسئوليت سرپرستى يتيمان، و آنها را به حال خود واگذاردن، كار درستى نيست،

[1] جمله شرطيه، در اينجا محذوفى دارد مانند:" لا باس به" يا" فلكم ذلك" و تعبير" فاخوانكم"، به منزله دليلى بر آن است.