شان نزول:

گفته‌اند: اين آيه در مورد" سريه عبد اللَّه بن جحش" نازل شده است‌ [1] جريان چنين بود كه: پيش از جنگ" بدر" پيامبر اسلام" عبد اللَّه بن جحش" را طلبيد و نامه‌اى به او داد و هشت نفر از مهاجرين را همراه وى نمود، به او فرمان داد پس از آنكه دو روز راه پيمود، نامه را بگشايد، و طبق آن عمل كند، او پس از دو روز طى طريق نامه را گشود و چنين يافت:" پس از آنكه نامه را باز كردى تا" نخله" (زمينى كه بين مكه و طايف است) پيش برو و در آنجا وضع قريش را زير نظر بگير و جريان را به ما گزارش بده".

" عبد اللَّه" جريان را براى همراهانش نقل نمود و اضافه كرد: پيامبر مرا از مجبور ساختن شما در اين راه منع كرده است، بنا بر اين هر كس آماده شهادت است با من بيايد، و ديگران باز گردند همه با او حركت كردند، هنگامى كه به" نخله" رسيدند به قافله‌اى از قريش برخورد كردند كه" عمرو بن حضرمى" در آن بود، چون روز آخر رجب (يكى از ماههاى حرام) بود در مورد حمله به آنها به مشورت پرداختند.

بعضى گفتند: اگر امروز هم از آنها دست برداريم وارد محيط حرم خواهند شد و ديگر نمى‌توان متعرض آنها شد، سرانجام شجاعانه به آنها حمله كردند" عمرو

[1]" سريه" به آن دسته از جنگهاى اسلامى گفته مى‌شود كه پيامبر در آن شركت نداشت.

بعضى گفته‌اند:" سريه" عبارت است از گروهى از لشكر كه از 5 تا 300 نفر تشكيل شده باشد.

بايد توجه داشت كه" سريه" از" سرى" گرفته شده است كه به معنى چيز نفيس و گرانبهاست و چون لشكريانى كه چنين ماموريت‌هايى را پيدا مى‌كنند، از نخبه‌ها هستند، به اين نام ناميده شده‌اند.

" مطرزى" مى‌گويد:" سريه" از" سرى" كه به معنى حركت در شب است، گرفته شده به خاطر اينكه آنها غالبا مخفيانه حركت مى‌كنند.

" ابن حجر" در كتاب" ملتقطات" خود همين مطلب را پذيرفته مى‌گويد:" سريه" گروهى از لشكرند كه شبانه حركت مى‌كنند.