خواهد كرد و دشمنان را نابود خواهد ساخت.

قرآن در برابر اين تفكر نادرست به سنت هميشگى خداوند اشاره كرده مى‌فرمايد:" آيا گمان كرديد داخل بهشت مى‌شويد بى آنكه حوادثى همچون حوادث سخت گذشتگان به شما برسد" (أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا يَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ‌).

" همانها كه شدائد و زيانهاى فراوان به آنها رسيد و آن چنان ناراحت و متزلزل شدند كه پيامبر الهى و افرادى كه ايمان آورده بودند گفتند پس يارى خدا كى خواهد آمد" (مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتى‌ نَصْرُ اللَّهِ‌).

و چون آنها نهايت استقامت خود را در برابر اين حوادث به خرج دادند و دست به دامن الطاف الهى زدند به آنها گفته شد:" آگاه باشيد يارى خدا نزديك است" (أَلا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ‌).

" باساء" از ماده" باس" به گفته" معجم مقاييس اللغة" در اصل به معنى شدت و مانند آن است و به هر گونه رنج و عذاب و ناراحتى گفته مى‌شود، و به افراد شجاع كه در ميدان جنگ شديدا مقاومت مى‌كنند،" بئيس" يا" ذو الباس" گفته مى‌شود.

و" ضراء" به گفته" راغب" در" مفردات" نقطه مقابل سراء يعنى آنچه مايه مسرت و موجب منفعت است، مى‌باشد، بنا بر اين هر گونه زيانى كه دامنگير انسان بشود در امور جانى و مالى و عرضى و امثال آن را شامل مى‌گردد.

جمله" مَتى‌ نَصْرُ اللَّهِ‌" (يارى خدا كى مى‌آيد؟) كه از سوى پيامبران و مؤمنان در مواقع نهايت شدت گفته مى‌شد، به معنى شك و ترديد در اين موضوع، يا اعتراض و ايراد نيست، بلكه به عنوان تقاضا و انتظار، مطرح مى‌شده است، و لذا به دنبال آن، از سوى خداوند به آنها بشارت داده مى‌شد كه يارى خدا نزديك است.

اين احتمال كه جمله" مَتى‌ نَصْرُ اللَّهِ‌" از سوى گروهى از مؤمنان باشد، و جمله (أَلا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ‌) از سوى پيامبر خدا ص كه بعضى از مفسران ذكر