ما دام كه توريه ممكن است بايد توريه كرد، تا سخن مصداق دروغ نباشد.

اما اينكه آيا براى پيامبران توريه جايز است يا نه؟ بايد گفت در صورتى كه موجب تزلزل اعتماد عمومى مردم شود جايز نيست، چرا كه سرمايه انبياء در طريق تبليغ همان سرمايه اعتماد عمومى مردم است، و اما در مواردى مانند آنچه در داستان ابراهيم ع در آيات فوق آمده كه اظهار بيمارى كند و يا همچون منجمان نگاه در ستارگان آسمان بيفكند، و هدف مهمى در اين كار باشد، بى آنكه پايه‌هاى اعتماد حق‌جويان را متزلزل سازد، به هيچ وجه اشكالى ندارد.

ابراهيم و" قلب سليم"

مى‌دانيم" قلب" در اصطلاح قرآن به معنى روح و عقل است، بنا بر اين" قلب سليم" به روح پاك و سالمى گفته مى‌شود كه از هر گونه شرك و شك و فساد خالى است.

قرآن مجيد بعضى از قلوب را به عنوان" قاسيه" (قساوتمند) توصيف كرده است (مائده- 13).

و گاه قلوبى را به عنوان" ناپاك" معرفى نموده (مائده- 41).

قلبهايى را" بيمار" معرفى مى‌كند (بقره- 6).

و قلبهايى را" مهر خورده" و بسته (توبه- 87).

و در مقابل آنها" قلب سليم" را مطرح مى‌كند كه هيچيك از اين عيوب در آن نيست، هم پاك است، و هم نرم و پر عطوفت، هم سالم است و هم انعطاف‌پذير در مقابل حق.

اين همان قلبى است كه به عنوان" حرم خدا" در روايات توصيف شده، چنان كه در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم:

القلب حرم اللَّه فلا تسكن حرم اللَّه غير اللَّه!:

" قلب حرم خدا است غير خدا را در حرم خدا ساكن مكن"! [1]

[1] بحار جلد 70 صفحه 25 باب حب اللَّه حديث 27.