قلبى كه خالص از معاصى و كينه و نفاق بوده باشد.

قلبى كه از عشق دنيا تهى باشد كه حب دنيا سرچشمه همه خطاها است.

و بالآخره قلبى كه جز خدا در آن نباشد! حقيقت اين است كه" سليم" از ماده" سلامت"، و هنگامى كه سلامت به طور مطلق مطرح مى‌شود سلامتى از هر گونه بيمارى اخلاقى و اعتقادى را شامل مى‌شود.

قرآن مجيد در باره منافقان مى‌گويد:" فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً" در دلهاى آنها يك نوع بيمارى است و خداوند نيز (بر اثر لجاجت و گناهشان) بر اين بيمارى مى‌افزايد" (بقره 10).

جالبترين تفسير را براى" قلب سليم" امام صادق ع بيان فرموده: در آنجا كه مى‌خوانيم:

القلب السليم الذى يلقى ربه و ليس فيه احد سواه!:

" قلب سليم قلبى است كه خدا را ملاقات كند در حالى كه هيچ كس جز او در آن نباشد" [1] و اين تعبير، جامع همه اوصاف گذشته است.

و نيز در روايت ديگرى از همان امام ع آمده است كه فرمود:

صاحب النية الصادقة صاحب القلب السليم، لان سلامة القلب من هواجس المذكورات تخلص النية للَّه فى الامور كلها:

" كسى كه نيت صادقى دارد صاحب قلب سليم است چرا كه سلامت قلب از شرك و شك نيت را در همه چيز خالص مى‌كند" [2] در باره اهميت قلب سليم همين بس كه قرآن مجيد آن را تنها سرمايه نجات روز قيامت شمرده، چنان كه در سوره شعراء آيه 88 و 89 از زبان همين پيامبر بزرگ ابراهيم ع مى‌خوانيم: يَوْمَ لا يَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ‌:" روزى كه اموال و فرزندان سودى به حال انسان نمى‌بخشند، جز كسى‌

[1] و [2] كافى طبق نقل تفسير صافى ذيل آيه 89 سوره شعراء.