پروردگارش را چنين خواند من در چنگال اين قوم مغلوبم مرا يارى فرما".

البته هيچ مانعى ندارد كه آيه مورد بحث اشاره به همه اين دعاها بوده باشد، و خداوند به بهترين وجهى همه را اجابت فرمود.

ممكن است اشاره به سخريه‌هاى قوم كافر و مغرور، و آزارهاى زبانى آنها و هتاكى و توهين نسبت به او و پيروانش باشد، و يا اشاره به تكذيب‌هاى پى در پى اين قوم لجوج.

گاه مى‌گفتند: وَ ما نَراكَ اتَّبَعَكَ إِلَّا الَّذِينَ هُمْ أَراذِلُنا:" ما نمى‌بينيم كسى از تو پيروى كند مگر يك مشت اوباش ما"! (هود- 27).

و گاه مى‌گفتند: يا نُوحُ قَدْ جادَلْتَنا فَأَكْثَرْتَ جِدالَنا فَأْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ‌:" اى نوح زياد با ما سخن گفتى (و پر حرفى كردى!) اگر راست مى‌گويى عذابى را كه وعده مى‌دهى بياور"! (هود- 32).

و گاه چنان كه قرآن مى‌گويد وَ يَصْنَعُ الْفُلْكَ وَ كُلَّما مَرَّ عَلَيْهِ مَلَأٌ مِنْ قَوْمِهِ سَخِرُوا مِنْهُ‌:" او مشغول ساختن كشتى بود، و هر زمان گروهى از قومش از كنار او عبور مى‌كردند وى را مسخره مى‌نمودند" (و مى‌گفتند اين مرد ديوانه شده است!) (هود- 38).

آن قدر نوح اين پيامبر پر حوصله را ناراحت كردند و اسائه ادب نمودند و نسبت جنون به او دادند كه عرض كرد: رَبِّ انْصُرْنِي بِما كَذَّبُونِ‌:" پروردگارا!

[1]" كرب" طبق گفته راغب در مفردات اندوه شديد است، و توصيف به" عظيم" در اينجا تاكيد بيشترى بر اين معنا است.