تنها مشركان مكه نيستند كه به تقليد نياكانشان در گمراهى عميقى گرفتارند، بلكه پيش از آنها نيز اكثر اقوام گذشته به چنين سرنوشتى گرفتار شدند، و مؤمنان آنها در برابر گمراهان آنها اندك بودند، و اين تسلى خاطرى است براى پيامبر ص و مؤمنان اندك نخستين در آن زمان كه در مكه بودند و از هر سو در محاصره دشمن.

پيامبرانى كه آنها را از شرك و كفر و ظلم و بيدادگرى و تقليد كوركورانه از ديگران بيم مى‌دادند، و آنها را به مسئوليتهايشان آشنا مى‌ساختند.

درست است كه پيامبران در يك دست نامه انذار و در دست ديگر نامه بشارت داشتند ولى چون ركن اعظم تبليغ آنها مخصوصا نسبت به چنين اقوام گمراه و سركش همان انذار بود در اينجا تنها روى آن تكيه شده است.

مخاطب در جمله" فانظر" (اكنون بنگر) ممكن است شخص پيامبر ص باشد و يا هر فرد عاقل و بيدار.

در حقيقت اين جمله اشاره به پايان كار اقوامى است كه در آيات بعد شرح حال آنها خواهد آمد.

و در آخرين آيه به عنوان يك استثنا مى‌فرمايد:" مگر بندگان مخلص خدا"