نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 19 صفحه : 66
پر بركت
..." (آيات 32 تا 43 سوره كهف).
در اين آيات
آمده است كه يكى از آن دو نفر فردى بود بسيار خودخواه و مغرور و كمظرفيت و منكر
معاد و ديگرى مؤمن و معتقد به قيامت و سرانجام آن مرد بىايمان مغرور در همين جهان
نيز به مجازات الهى گرفتار شد و تمام اموال و ثروتش بر باد رفت
[1] ولى لحن آيات مورد بحث با آيات سوره كهف چندان هماهنگ نيست و حكايت
از دو داستان جداگانه مىكند.
بعضى ديگر از
مفسران آن را ناظر به دو نفر شريك يا رفيق مىدانند كه ثروت زيادى داشتند، يكى
انفاقهاى زيادى كرد، و ديگرى كه به اين امور اعتقادى نداشت خوددارى نمود، بعد از
مدتى انفاق كننده نيازمند شد و مورد سرزنش رفيقش قرار گرفت، و با استهزاء به او
گفت: أَ إِنَّكَ لَمِنَ الْمُصَدِّقِينَ:
" آيا
تو در راه خدا انفاق مىكنى" [2] اما اين شان
نزول متوقف بر اين است كه" مصدقين" را در آيات مورد بحث با تشديد"
صاد" بخوانيم كه مربوط به انفاق و صدقه دادن بوده باشد.
در حالى كه
در قرائت مشهور" مصدقين" بدون تشديد" صاد" است بنا بر اين شان
نزول مزبور با قرائت مشهور سازگار نيست.
3- براى
چنين مواهبى بايد تلاش كرد
آيا سزاوار
است انسان سرمايه گرانبهاى عمر و استعدادهاى خلاق خداداد را در امورى مصرف كند كه
همانند حباب بر روى آب ناپايدار است؟ متاعى است كمارزش و بىدوام، متاعى است
پرآفت و پر دردسر.