[سوره الزمر (39): آيات 69 تا 70]

وَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ وُضِعَ الْكِتابُ وَ جِي‌ءَ بِالنَّبِيِّينَ وَ الشُّهَداءِ وَ قُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ (69) وَ وُفِّيَتْ كُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِما يَفْعَلُونَ (70)

ترجمه:

69- و زمين (در آن روز) به نور پروردگار روشن مى‌شود و نامه‌هاى اعمال را پيش مى‌نهند، و پيامبران و گواهان را حاضر مى‌سازند، و در ميان آنها به حق داورى مى‌شود، و به كسى ستم نخواهد شد.

70- و به هر كس آنچه انجام داده است بى‌كم و كاست داده مى‌شود، و او نسبت به آنچه انجام مى‌دادند از همه آگاهتر است.

تفسير: آن روز كه زمين به نور خدا روشن مى‌شود

در اين آيات بحثهاى مربوط به قيامت كه در آيات قبل شروع شده هم چنان ادامه مى‌يابد.

در اين دو آيه هفت جمله است كه هر كدام مطلبى را پيرامون معاد مى‌گويد كه مكمل مطلب ديگر، و يا بيان دليلى براى آن است و از انسجام خاصى برخوردار مى‌باشد.

نخست مى‌فرمايد:" در آن روز زمين به نور پروردگار روشن مى‌شود" (وَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها).

در اينكه منظور از اين" اشراق" و روشنايى به نور الهى چيست تفسيرهاى مختلفى گفته شده است كه مهمتر از همه سه تفسير زير است: