مى‌گويد:" بهشتيان بر تختها روبروى يكديگر نشسته‌اند و چشم در چشم هم دارند" (عَلى‌ سُرُرٍ مُتَقابِلِينَ‌).

از هر درى سخن مى‌گويند، گاه از گذشته خويش در دنيا، و زمانى از نعمتهاى عظيم پروردگار در آخرت، گاه از صفات جمال و جلال خدا سخن مى‌گويند، و گاه از مقامات اولياء و كرامات آنها، و از مسائل ديگرى كه آگاهى بر آنها براى ما زندانيان اين دنيا قابل درك نيست!" سرر" جمع" سرير" به تختهايى گفته مى‌شود كه در مجلس سرور و انس بر آن قرار مى‌گيرند، هر چند گاهى به معنى وسيعترى نيز اطلاق شده است، تا آنجا كه گاه به تابوت ميت نيز سرير گفته مى‌شود، شايد به اين اميد كه مركب سرورى براى او به سوى آمرزش الهى و بهشت جاودانش باشد.

اين ظرفها در گوشه‌اى قرار نگرفته كه آنها تقاضاى جامى از آن كنند، بلكه به مقتضاى تعبير" يُطافُ عَلَيْهِمْ‌" گرد آنها مى‌گردانند!" كاس" (بر وزن رأس) نزد اهل لغت به ظرفى گفته مى‌شود كه پر و لبريز باشد، و اگر خالى باشد معمولا به آن" قدح" مى‌گويند. راغب در مفردات مى‌گويد:

الكاس الاناء بما فيه من الشراب: كاس به معنى ظرفى است كه پر از نوشيدنى باشد.

" معين" از ماده" معن" (بر وزن صحن) به معنى جارى است، اشاره به اينكه در آنجا چشمه‌هايى از شراب طهور در جريان است كه هر لحظه پيمانه‌ها را از آن پر مى‌كنند و گرداگرد بهشتيان مى‌گردانند، چنان نيست كه اين شراب‌