و الحمد للَّه ... تا آخر حديث".

سپس افزود:" كسى كه هر صبح و شام ده بار اين كلمات را تكرار كند خداوند شش پاداش به او مى‌دهد كه يكى از آنها را اين مى‌شمارد كه خداوند او را از شيطان و لشكر شيطان حفظش مى‌كند تا سلطه‌اى بر او نداشته باشند" [1] ناگفته روشن است كه گفتن اين كلمات بصورت لقلقه لسان براى اينهمه پاداش كافى نيست بلكه ايمان به محتوى و تخلق به آن نيز لازم است.

اين حديث ممكن است اشاره لطيفى به اسماء حسناى خداوند بوده باشد كه مبدء حاكميت و مالكيت او بر عالم هستى است (دقت كنيد).

اين سخن مخصوصا با توجه به اينكه كفار و مشركان گاهى پيامبر اسلام ص را دعوت مى‌كردند كه خدايان آنها را احترام و پرستش كند، و يا حد اقل از عيبجويى و انتقاد نسبت به بتها بپرهيزد مفهوم عميقترى پيدا مى‌كند، و با صراحت اعلام مى‌دارد كه مساله توحيد و نفى شرك مطلبى نيست كه بتوان بر سر آن معامله و سازش كرد، شرك بايد در تمام چهره‌هايش در هم كوبيده شود و از صفحه جهان محو گردد!

[1]" تفسير قرطبى" جلد 8 صفحه 5719، و" تفسير ابو الفتوح رازى" جلد 9 صفحه 417 ذيل آيات مورد بحث (با تلخيص ذيل آن).