چنين برهان خويش را به يوسف نشان داديم تا بدى و فحشاء را از او دور سازيم، چرا كه او از بندگان مخلص ما بود" (سوره يوسف آيه 24).

اين مقام كسانى است كه در" جهاد اكبر" پيروز مى‌شوند و دست لطف پروردگار تمام ناخالصى‌ها را از وجودشان بر مى‌چيند، و در كوره حوادث آن چنان ذوب مى‌شوند كه جز طلاى معرفت خالص در آنها چيزى نمى‌ماند.

و اينجا است كه پاداش آنها به معيار عمل داده نمى‌شود، بلكه پاداششان به معيار فضل و رحمت خدا است.

" علامه طباطبائى" در اينجا سخنى دارد كه فشرده‌اش اين است:

" خداوند در آيه مورد بحث مى‌گويد: همه مردم پاداش اعمالشان را مى‌گيرند جز بندگان مخلص خدا.

چرا كه آنها به حكم مقام عبوديت خود را مالك هيچ چيز نمى‌دانند، جز آنچه خدا مى‌خواهد اراده نمى‌كنند، و جز آنچه او مى‌طلبد انجام نمى‌دهند.

و به حكم مخلص بودن، خدا آنان را براى خويش برگزيده، و تعلق خاطرى به غير ذات پاك او ندارند.

نه زرق و برق دنيا و نه نعمتهاى عقبى، و در دل آنها چيزى جز اللَّه نيست!.

روشن است كسى كه داراى اين ويژگى است لذت و نعمت و موهبت و روزيش چيزى است غير از آنچه ديگران دارند، چنان كه در آيات بعد مى‌آيد" أُولئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ‌":" آنها روزى خاص و ويژه‌اى دارند كه از ديگران جدا است".

درست است كه آنها همچون ساير بهشتيان در بهشت زندگى دارند اما بهره آنها شباهتى به بهره‌هاى ديگران ندارد (آنها از جلوه‌هاى ذات پاك خدا از لذات باطنى او بهره مى‌برند و قلبشان از پيمانه شوق او لبريز، و غرق عشق و وصال او هستند) [1]

[1] الميزان جلد 17 صفحه 141.