[سوره الزمر (39): آيات 36 تا 37]

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِكافٍ عَبْدَهُ وَ يُخَوِّفُونَكَ بِالَّذِينَ مِنْ دُونِهِ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ (36) وَ مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ مُضِلٍّ أَ لَيْسَ اللَّهُ بِعَزِيزٍ ذِي انْتِقامٍ (37)

ترجمه:

36- آيا خداوند براى (نجات و حفظ) بنده‌اش كافى نيست؟ اما آنها تو را از غير او مى‌ترسانند، و هر كس را خداوند گمراه كند هيچ هدايت كننده‌اى ندارد.

37- و هر كس را خدا هدايت كند هيچ گمراه كننده‌اى نخواهد داشت، آيا خداوند قادر و صاحب انتقام نيست؟!

شان نزول:

بسيارى از مفسران نقل كرده‌اند كه بت‌پرستان مكه پيامبر ص را از خشم و غضب بتها بر حذر مى‌داشتند، و مى‌گفتند: از آنها بدگويى مكن، و بر خلاف آنها اقدام منما كه تو را ديوانه مى‌كنند و آزار مى‌رسانند! (آيه فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت) [1] بعضى نيز نقل كرده‌اند هنگامى كه" خالد" به فرمان پيامبر ص مامور شكستن بت معروف" عزى" شد، مشركان گفتند: اى خالد! بترس كه خشم اين بت شديد است! (و تو را بيچاره مى‌كند) خالد با تبرى كه در دست داشت محكم بر بينى آن بت كوبيد و آن را در هم شكست و گفت: كفرا لك يا عزى،

[1] تفسير" كشاف" و" مجمع البيان" و" ابو الفتوح رازى" و" فى ظلال" (با تفاوتهايى در تعبير).