تفسير: آنها كه بر فراز مركبى از نورند

در اين آيات بار ديگر قرآن به دلائل توحيد و معاد باز مى‌گردد، و بحثهايى را كه در آيات گذشته پيرامون كفر و ايمان بود تكميل مى‌كند.

از ميان آثار عظمت و ربوبيت پروردگار در نظام جهان هستى، انگشت روى مساله" نزول باران" از آسمان مى‌گذارد، سپس پرورش" هزاران رنگ" از گياهان را از اين" آب بى‌رنگ" و طى مراحل حيات، و رسيدن به مرحله نهايى شرح مى‌دهد.

روى سخن را به پيامبر ص كرده، به عنوان سرمشقى براى همه مؤمنان، مى‌فرمايد:" آيا نديدى كه خداوند از آسمان آبى نازل كرد سپس آن را به صورت چشمه‌هايى در زمين وارد نمود"؟! (أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَسَلَكَهُ يَنابِيعَ فِي الْأَرْضِ‌) [1] قطره‌هاى حياتبخش باران از آسمان نازل مى‌شود، قشر" نفوذپذير" زمين آنها را به درون مى‌پذيرد و تا به قشر" نفوذناپذير" مى‌رسد، و آنها را متوقف مى‌سازد و ذخيره مى‌كند، سپس به صورت چشمه‌ها و قناتها و چاهها بيرون مى‌فرستد.

جمله" سلكه" (آب باران را در مجارى زمين وارد ساخت) اشاره‌اى است فشرده به آنچه در بالا گفتيم.

" ينابيع" جمع" ينبوع" از ماده" نبع" به معنى جوشش آب از زمين است.

هر گاه زمين يك قشر نفوذناپذير بيشتر نداشت ذره‌اى از آب باران را در خود ذخيره نمى‌كرد، و همه بعد از نزول از آسمان به درياها مى‌ريختند، نه چشمه‌اى‌

[1]" ينابيع" از نظر تركيب نحوى" منصوب به نزع خافض" است، و در اصل" فى ينابيع" بوده است (تفسير روح المعانى و روح البيان).