غرفه‌هاى ديگرى بنا شده، و از زير آن نهرها جارى است، اين وعده الهى است و خداوند در وعده خود تخلف نمى‌كند

تفسير: بندگان حقيقى خدا

باز در اين آيات، قرآن از روش مقايسه بهره‌گيرى كرده، و در مقابل مشركان متعصب و لجوجى كه سرنوشتى جز آتش دوزخ ندارند سخن از بندگان خاص و حقيقت‌جوى پروردگار به ميان آورده، مى‌گويد:" بشارت باد بر كسانى كه از عبادت" طاغوت" اجتناب كردند و به سوى خدا بازگشتند" (وَ الَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ يَعْبُدُوها وَ أَنابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرى‌).

با توجه به اينكه" بشرى" در اينجا مطلق است همه گونه بشارت بر نعمتهاى الهى اعم از مادى و معنوى را شامل مى‌شود، اما اين بشارت وسيع و گسترده مخصوص كسانى است كه از پرستش طاغوت اجتناب ورزند، و به سوى خدا باز آيند كه مجموع ايمان و اعمال صالح در همين جمله جمع است.

زيرا" طاغوت" در اصل از ماده" طغيان" به معنى تعدى و تجاوز از حد و مرز است، و لذا اين كلمه بر هر متجاوز، و هر معبودى جز خدا، مانند شيطان و حكام جبار اطلاق مى‌شود (اين كلمه در واحد و در جمع هر دو به كار مى‌رود) [1] بنا بر اين" اجتناب از طاغوت" با اين معنى وسيع و گسترده، دورى از هر گونه شرك و بت‌پرستى و هواپرستى و شيطان‌پرستى و تسليم در برابر حاكمان‌

[1] بعضى از مفسران مانند" زمخشرى" در كشاف معتقدند كه" طاغوت" در اصل" طغيوت" بر وزن (فعلوت) همانند ملكوت بوده، سپس مقلوب شده و لام الفعل بر عين الفعل تقدم يافته و" طوغوت" شده، و بعد از تبديل واو به الف" طاغوت" گرديده، و از چند جهت معنى تاكيد را مى‌رساند: صيغه مبالغه، معنى مصدرى و قلب (تفسير كشاف جلد 4 ص 120).