تفسير: تكبر كرد و رانده درگاه خدا شد!

اين آيات همانگونه كه گفتيم توضيحى است بر" مخاصمه ملاء اعلى" و" ابليس" و گفتگو در باره آفرينش" آدم"، و در مجموع هدف از بيان اين سرگذشت اين است كه اولا به انسانها يادآور شود كه وجود آنها آن قدر با ارزش است كه تمامى فرشتگان براى جدشان آدم به سجده افتادند، انسانى با اين همه شخصيت چگونه اسير چنگال شيطان و هواى نفس مى‌شود؟ چگونه ارزش وجودى خود را رها كرده، يا در برابر سنگ و چوبى سجده مى‌كند؟! اصولا يكى از روشهاى مؤثر تربيت، اعطاى شخصيت به افراد مورد تربيت است، و يا به تعبير صحيحتر: شخصيت والا و ارزش وجودى آنها را به يادشان آوردن، در چنين شرائطى است كه انسان احساس مى‌كند كه پستى و انحطاط لايق شان او نيست و خود به خود از آن كناره‌گيرى مى‌نمايد.

ثانيا لجاجت شيطان و غرور و تكبر و حسدش كه سبب شد براى هميشه از اوج افتخار سقوط كند، و در لجنزار لعنت فرو رود، مى‌تواند هشدارى براى همه افراد لجوج و مغرور باشد تا عبرت گيرند و رويه شيطان را رها كنند.

ثالثا از وجود چنين دشمن بزرگى كه سوگند براى اغواى انسانها ياد كرده خبر مى‌دهد، تا همگان به هوش باشند و در دام او نيفتند.

مجموع اين امور، تكميلى است براى بحثهاى پيشين.

به هر حال در نخستين آيه مى‌فرمايد:" به خاطر بياور هنگامى را كه پروردگارت به ملائكه گفت: من بشرى را از گل مى‌آفرينم" (إِذْ قالَ رَبُّكَ لِلْمَلائِكَةِ إِنِّي خالِقٌ بَشَراً مِنْ طِينٍ‌).