و قدرت كافى" براى انجام كار توصيف كرده است.

آنها افراد كم‌اطلاعى نبودند، سطح معرفتشان بالا، ميزان آگاهيشان از آئين خدا و اسرار آفرينش و رموز زندگى قابل ملاحظه بود.

از نظر اراده و تصميم و نيروى عمل، افرادى سست و زبون و ضعيف و ناتوان نبودند، افرادى با اراده، پر قدرت، و داراى تصميم قاطع و آهنين بودند.

اين الگويى است براى همه رهروان راه حق كه بعد از مقام عبوديت و بندگى خدا با اين دو سلاح برنده مسلح گردند.

از آنچه گفتيم بخوبى روشن شد كه دست و چشم در اينجا به معنى دو عضو مخصوص نيست، چرا كه بسيارند افرادى كه داراى اين دو عضوند، اما نه درك و شعور كافى دارند، و نه قدرت تصميم‌گيرى، و نه توانايى بر عمل، بلكه كنايه از دو صفت" علم و قدرت" است.

" و آن يادآورى سراى آخرت بود" (ذِكْرَى الدَّارِ) [1] آرى آنها پيوسته به ياد جهان ديگر بودند، افق ديد آنها در زندگى چند روزه اين دنيا و لذات آن محدود نمى‌شد، آنها در ما وراى اين زندگى زودگذر سراى جاويدان با نعمتهاى بى‌پايانش را مى‌ديدند، و همواره براى آن تلاش و كوشش داشتند.

بنا بر اين منظور از" الدار" (سرا) كه به طور مطلق ذكر شده سراى آخرت است، گويى غير از آن سرايى وجود ندارد، و هر چه غير از آن است‌

[1]" ذِكْرَى الدَّارِ" ممكن است خبر از مبتداى محذوفى باشد كه در تقدير" هى ذكر الدار" بوده، و ممكن است" بدل" از" خالصة" بوده باشد.