ولى در تورات كتاب مفصلى در باره" ايوب" ديده مى‌شود كه قبل از" مزامير داود" قرار دارد، اين كتاب مشتمل بر 42 فصل است، و در هر فصل بحثهاى مشروحى وجود دارد، در بعضى از اين فصول مطالب زننده‌اى به چشم مى‌خورد، از جمله اينكه در فصل سوم مى‌گويد: ايوب زبان به شكايت باز كرد و شكوه بسيار نمود، در حالى كه قرآن او را به مقام صبر و شكيبايى ستوده است.

3- توصيف پيامبران بزرگ به اواب‌

در همين سوره (ص) سه نفر از پيامبران بزرگ به عنوان" اواب" توصيف شده‌اند: داود و سليمان و ايوب، و در سوره ق آيه 32 اين وصف براى همه بهشتيان ذكر شده است،" هذا ما تُوعَدُونَ لِكُلِّ أَوَّابٍ حَفِيظٍ".

اين تعبيرات نشان مى‌دهد كه مقام اوابين مقام والا و ارجمندى است، و هنگامى كه به منابع لغت مراجعه مى‌كنيم مى‌بينيم" اواب" از ماده" اوب" (بر وزن قول) به معنى رجوع و بازگشت است.

اين رجوع و بازگشت- مخصوصا با توجه به صيغه اواب كه صيغه مبالغه است دلالت بر تكرار و كثرت دارد- اشاره به اين است كه" اوابين" در برابر عواملى كه آنها را از خدا دور مى‌سازد اعم از زرق و برق جهان ماده، يا وسوسه‌هاى نفس و شياطين، حساسيت بسيار دارند، اگر لحظه‌اى دور شوند بلافاصله متذكر شده به سوى او بازمى‌گردند، و اگر لحظه‌اى غافل گردند به ياد او مى‌افتند و جبران مى‌كنند.

اين بازگشت مى‌تواند به معنى بازگشت به اوامر و نواهى الهى باشد يعنى مرجع و تكيه‌گاه آنها همه جا فرمانهاى اوست، و از همه جا به سوى او باز مى‌گردند.