شود كه از شدت درد و رنجورى به خود بپيچد و اسير و زندانى بستر گردد.

اين نيز از مقام شكر او چيزى نكاست.

ولى جريانى پيش آمد كه قلب ايوب را شكست و روح او را سخت جريحه‌دار ساخت، و آن اينكه جمعى از راهبان بنى اسرائيل به ديدنش آمدند و گفتند:

تو چه گناهى كرده‌اى كه به اين عذاب اليم گرفتار شده‌اى؟! ايوب در پاسخ گفت: به پروردگارم سوگند كه خلافى در كار نبوده، هميشه در طاعت الهى كوشا بوده‌ام، و هر لقمه غذايى خوردم يتيم و بينوايى بر سر سفره من حاضر بوده.

درست است كه ايوب از اين شماتت دوستان بيش از هر مصيبت ديگرى ناراحت شد، ولى باز رشته صبر را از كف نداد، و آب زلال شكر را به كفران آلوده نساخت، تنها رو به درگاه خدا آورد و جمله‌هاى بالا را بيان نمود، و چون از عهده امتحانات الهى به خوبى برآمده بود خداوند درهاى رحمتش را بار ديگر به روى اين بنده صابر و شكيبا گشود، و نعمتهاى از دست رفته را يكى پس از ديگرى و حتى بيش از آن را به او ارزانى داشت، تا همگان سرانجام نيك صبر و شكيبايى و شكر را دريابند" [1] بعضى از مفسران بزرگ احتمال داده‌اند كه رنج و آزار شيطان نسبت به ايوب از ناحيه وسوسه‌هاى مختلف او بود، گاه مى‌گفت: بيمارى تو طولانى شده، خدايت تو را فراموش كرده! گاه مى‌گفت: چه نعمتهاى عظيمى داشتى؟ چه سلامت و قدرت و قوتى؟

همه را از تو گرفت، باز هم شكر او را بجا مى‌آورى؟!

[1] اين روايت در تفسير نور الثقلين، از تفسير على بن ابراهيم نقل شده، و همين مضمون در" تفسير قرطبى" و تفسير فخر رازى، و" تفسير صافى" و تفاسير ديگر، و" اعلام القرآن" با تفاوتهايى آمده است، در كتب عهد عتيق در كتاب ايوب مطالبى شبيه آن ديده مى‌شود هر چند تفاوتهايى با آنچه در منابع اسلامى آمده است دارد.