[سوره ص (38): آيات 30 تا 33]

وَ وَهَبْنا لِداوُدَ سُلَيْمانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ (30) إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِناتُ الْجِيادُ (31) فَقالَ إِنِّي أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّي حَتَّى تَوارَتْ بِالْحِجابِ (32) رُدُّوها عَلَيَّ فَطَفِقَ مَسْحاً بِالسُّوقِ وَ الْأَعْناقِ (33)

ترجمه:

30- ما" سليمان" را به داود بخشيديم، چه بنده خوبى؟ چرا كه همواره به سوى خدا بازگشت مى‌كرد (و به ياد او بود).

31- به خاطر بياور هنگامى را كه عصرگاهان اسبان چابك تندرو را بر او عرضه داشتند.

32- گفت من اين اسبان را به خاطر پروردگارم دوست دارم (من مى‌خواهم از آنها در جهاد استفاده كنم او هم چنان به آنها نگاه مى‌كرد) تا از ديدگانش پنهان شدند.

33- (آنها آن قدر جالب بودند كه گفت) بار ديگر آنها را بازگردانيد و دست به ساقها و گردنهاى آنها كشيد (و آنها را نوازش داد)

تفسير: سليمان از نيروى رزمى خود سان مى‌بيند

اين آيات هم چنان بحث گذشته را پيرامون داود ادامه مى‌دهد.

در نخستين آيه، خبر از بخشيدن فرزند برومندى همچون" سليمان" به او مى‌دهد كه ادامه دهنده حكومت و رسالت او بود، مى‌گويد:" ما سليمان را به داود بخشيديم، چه بنده خوبى؟ چرا كه همواره به سوى خداوند و آغوش حق باز مى‌گشت"