تعليماتش جاويدان، و دستوراتش عميق و ريشه‌دار، و برنامه‌هايش حياتبخش و راهبر انسان در طريق هدف آفرينش است.

" هدف" از نزول اين كتاب بزرگ اين نبوده كه تنها به تلاوت و لقلقه زبان قناعت كنند بلكه هدف اين بوده كه آياتش سرچشمه فكر و انديشه، و مايه بيدارى وجدانها گردد و آن نيز به نوبه خود حركتى در مسير عمل بيافريند.

تعبير به" مبارك" چنان كه مى‌دانيم به معنى چيزى است كه داراى خير مستمر و مداوم باشد، و اين تعبير در مورد قرآن اشاره به دوام استفاده جامعه انسانى از تعليمات آن است، و چون اين كلمه به صورت مطلق به كار رفته هر گونه خير و سعادت دنيا و آخرت را شامل مى‌شود.

خلاصه هر خير و بركتى بخواهيد در آن است، به شرط اينكه در آن تدبر كنيد و از آن الهام بگيريد و به حركت درآئيد.

نكته‌ها:

1- تقوا و فجور در برابر هم‌

در آيات فوق" فساد در ارض" در مقابل" ايمان و عمل صالح" قرار گرفته، و" فجور" (شكافتن پرده دين) و تقوا در برابر پرهيزكارى.

آيا اين دو، بيان يك واقعيت است به دو عبارت، يا بيان دو مطلب؟

بعيد نيست هر دو تاكيد يك معنى بوده باشد، چرا كه" متقين" همان مؤمنان صالح‌العملند و" فجار" همان" مفسدان فى الارض".

اين احتمال نيز وجود دارد كه جمله اول اشاره به جنبه‌هاى اعتقادى و عملى هر دو باشد و صاحبان عقيده درست و عمل صالح را با آنها كه فاسد العقيده و فاسد العملند مقايسه مى‌كند، در حالى كه جمله دوم تنها به جنبه‌هاى عملى اشاره دارد.

اين تفاوت نيز ممكن است كه" تقوا و فجور" ناظر به كمال و نقصان شخص‌