اصولا فراموشى روز قيامت هميشه سرچشمه گمراهيها است، و هر گمراهى آميخته با اين فراموشكارى است و اين اصل تاثير تربيتى توجه به معاد را در زندگى انسانها روشن مى‌سازد.

رواياتى كه در اين زمينه در منابع اسلامى وارد شده بسيار قابل دقت است، از جمله حديث معروفى است كه از پيغمبر گرامى اسلام ص و هم از امير مؤمنان على ع نقل شده كه فرمودند

ايها الناس ان اخوف ما اخاف عليكم اثنان اتباع، الهوى و طول الامل فاما اتباع الهوى فيصد عن الحق و اما طول الامل فينسى الآخرة:

" اى مردم! وحشتناكترين چيزى كه از ناحيه آن بر شما مى‌ترسم دو چيز است: پيروى از هوا و آرزوهاى دور و دراز است، اما پيروى هوا شما را از حق باز مى‌دارد، و آرزوهاى دور و دراز قيامت را به دست فراموشى مى‌سپارد" [1] سزاوار است اين جمله با آب طلا نوشته شود و در برابر ديدگان همه مخصوصا حكمرانان و قضات و مسئولين امور قرار گيرد.

در روايت ديگرى از امام باقر ع مى‌خوانيم:

ثلاث موبقات: شح مطاع و هوى متبع، و اعجاب المرء بنفسه:

" سه چيز است كه آدمى را هلاك مى‌كند:

بخلى كه مورد اطاعت باشد، و هواى نفسى كه از آن پيروى نمايد، و راضى بودن انسان از خويشتن"! [2]

[1] نهج البلاغه خطبه 42.

[2] كتاب خصال مطابق نقل نور الثقلين جلد 4 صفحه 453.