ولى چنان كه مى‌دانيم بطلان اين فرضيه اثبات شده و عدم پيروى قرآن از فرضيه نادرست مشهور آن زمان خود معجزه زنده‌اى از اين كتاب آسمانى است (دقت كنيد).

نكته جالب ديگر اينكه از نظر علم امروز مسلم است كه چشمك زدن زيباى ستارگان به خاطر قشر هوايى است كه اطراف زمين را فرا گرفته، و آنها را به اين كار وامى‌دارد، و اين با تعبير" السَّماءَ الدُّنْيا" (آسمان پائين) بسيار مناسب است، اما در بيرون جو زمين، ستارگان خيره خيره نگاه مى‌كنند و فاقد تلألؤ هستند.

" ما آن را از هر شيطان خبيث و عارى از خير و نيكى حفظ كرديم" (وَ حِفْظاً مِنْ كُلِّ شَيْطانٍ مارِدٍ) [1]" مارد" از ماده" مرد" (بر وزن سرد) در اصل به معنى سرزمين بلندى است كه خالى از هر گونه گياه باشد، به درختى كه از برگ برهنه شود نيز" امرد" گويند، و به همين مناسبت بر نوجوانى كه مو در صورتش نروئيده اين كلمه اطلاق مى‌شود، و در اينجا منظور از" مارد" كسى است كه عارى از هر گونه خير و بركت و به تعبير خودمان" بى‌همه چيز"! باشد.

مى‌دانيم يكى از طرق حفظ آسمان از صعود شياطين به وسيله گروهى از ستارگان است كه" شهب" ناميده مى‌شود كه در آيات بعد به آن اشاره خواهد شد.

[1]" حفظا" به گفته بسيارى از مفسران" مفعول مطلق" براى فعل مقدرى است و در تقدير چنين بوده و حفظناها حفظا.

بعضى نيز احتمال داده‌اند كه عطف بر محل" بزينة" كه" مفعول له" است بوده باشد، كه در تقدير چنين مى‌شود" انا خلقنا الكواكب زينة للسماء و حفظا".