شياطين و سرنوشت آنها، سخن مى‌گويد، و مى‌تواند مقدمه‌اى باشد براى ابطال اعتقاد جمعى از مشركان كه شياطين و جن را معبود خود قرار مى‌دادند، و در ضمن درسى از توحيد در لابلاى آن نهفته است.

نخست مى‌گويد:" ما آسمان نزديك (آسمان پائين) را به زينت ستارگان تزيين كرده‌ايم" (إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ‌) [1] به راستى يك نگاه به صفحه آسمان در شبهاى تاريك و پر ستاره، چنان منظره زيبايى در نظر انسان مجسم مى‌سازد كه او را مسحور و مفتون خويش سازد.

گويى با زبان بى‌زبانى با ما سخن مى‌گويند، و رازهاى آفرينش را بازگو مى‌كنند گويى همه شاعرند و زيباترين غزلهاى عشقى و عرفانى را پى در پى مى‌سرايند.

چشمك‌زدنهاى آنها بيانگر رازهايى است كه جز در ميان عاشق و معشوق وجود ندارد.

به راستى منظره ستارگان آسمان آن قدر زيبا است كه هرگز چشم از ديدن آن خسته نمى‌شود، بلكه خستگى را از تمام وجود انسان بيرون مى‌كند (هر چند اين مسائل در عصر و زمان ما براى شهرنشينانى كه در دود كارخانه‌ها غوطه‌ورند، و طبعا آسمانى تاريك و سياه دارند چندان مفهوم نيست، ولى روستانشينان هنوز مى‌توانند ناظر اين گفته قرآنى يعنى تزيين آسمان با ستارگان درخشان باشند.

جالب اينكه مى‌گويد:" آسمان پائين را با كواكب تزيين كرديم" در حالى كه فرضيه‌اى كه در آن زمان بر افكار و دانشمندان حاكم بود مى‌گفت فقط آسمان بالا آسمان ستارگان ثوابت است (آسمان هشتم طبق فرضيه بطلميوس).

[1] از نظر تركيبى" الكواكب" بدل از" زينت" است، و اين احتمال نيز وجود دارد كه عطف بيان بوده باشد، و زينت در اينجا معنى اسم مصدرى دارد نه مصدرى، در كتابهاى ادبى آمده است كه هر گاه نكره بدل از معرفه باشد بايد با وصف همراه گردد ولى در عكس آن لازم نيست (دقت كنيد).