صريح قرآن همزمان و معاصر با ابراهيم ع بوده است، و از پيامبران بزرگ خدا است (عنكبوت آيه 26 و سوره هود 74).

نام" لوط" ع در قرآن در آيات زيادى آمده است، و كرارا در باره او و قومش بحث شده، و مخصوصا سرنوشت دردناك اين قوم منحرف به روشنترين صورتى تبيين گشته است (سوره شعراء آيات 167 تا 173، و سوره هود 70 تا 83، و سوره نمل از آيه 54 تا آيه 58 و غير آن).

نخست مى‌گويد:" لوط از رسولان ما بود" (وَ إِنَّ لُوطاً لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ‌).

جمله‌هاى كوتاه فوق اشاراتى به تاريخ پر ماجراى اين قوم است كه شرح آن در سوره‌هاى" هود" و" شعراء" و" عنكبوت" گذشت.

" لوط" همچون ساير انبياء نخست دعوت خود را از توحيد شروع كرد،

[1]" غابر" چنان كه قبلا هم گفته‌ايم از ماده" غبور" بر وزن" عبور" به معنى باقى مانده چيزى است، و هر گاه جمعيتى از نقطه‌اى حركت كند و كسى جا بماند به او" غابر" مى‌گويند، و نيز به همين جهت باقى مانده خاك را" غبار" مى‌نامند و باقى مانده شير در پستان را" غبرة" (بر وزن لقمه) گفته‌اند.