119- و ذكر خير آنها را در اقوام بعد باقى گذارديم.

120- سلام بر موسى و هارون.

121- ما اينگونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم.

122- آنها از بندگان مؤمن ما بودند.

تفسير: مواهب الهى بر موسى و هارون‌

در اين آيات به گوشه‌اى از الطاف الهى نسبت به" موسى" و برادرش" هارون" اشاره شده، و بحثهايى هماهنگ با آنچه در باره" نوح" و" ابراهيم" در آيات پيشين گذشت آمده، محتواى آيات شبيه به يكديگر، و الفاظ نيز از جهاتى هماهنگ است، تا يك برنامه تربيتى منسجم را در باره مؤمنان پياده كند.

باز در اين آيات از روش" اجمال و تفصيل" كه روش قرآن در نقل بسيارى از حوادث است استفاده شده:

نخست مى‌گويد:" ما بر موسى و هارون منت گذارديم" و آنها را مرهون نعمتهاى خود ساختيم (وَ لَقَدْ مَنَنَّا عَلى‌ مُوسى‌ وَ هارُونَ‌).

" منت"، چنان كه قبلا هم گفته‌ايم، در اصل از" من" بر معنى سنگى است كه با آن وزن مى‌شود، سپس به نعمتهاى بزرگ و سنگين اطلاق شده است كه اگر جنبه عملى داشته زيبا و پسنديده است، و اگر با لفظ و سخن باشد زشت و بدنما است، گر چه منت در استعمالات روزمره بيشتر به معنى دوم گفته مى‌شود، و همين موضوع سبب تداعى نامطلوبى به هنگام مطالعه آياتى همچون آيات مورد بحث مى‌شود، ولى بايد توجه داشت" منت" در لغت و استعمالات قرآن معنى گسترده‌اى دارد كه مفهوم اول (بخشيدن نعمتهاى سنگين) را نيز شامل مى‌شود.

به هر حال خداوند در اين آيه به طور سربسته خبر از نعمتهاى پر وزنى مى‌دهد كه به اين دو برادر ارزانى داشت، و در آيات بعد هفت مورد از اين نعمتها