2- هجرت ابراهيم (ع)

بسيارى از پيامبران در طول عمر خود براى اداى رسالت خويش اقدام به هجرت كردند كه از جمله آنها ابراهيم بود كه در آيات مختلف قرآن روى مساله هجرت او تكيه شده است.

از جمله در سوره عنكبوت آيه 26 مى‌خوانيم: وَ قالَ إِنِّي مُهاجِرٌ إِلى‌ رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‌:" گفت من به سوى پروردگارم هجرت مى‌كنم كه او عزيز و حكيم است" و قرآن اين سخن را بعد از مساله آتش‌سوزى ابراهيم در آنجا آورده است.

حقيقت اين است كه رهبران الهى هنگامى كه رسالت خويش را در يك نقطه به اتمام مى‌رساندند، و يا محيط را آماده براى گسترش دعوت خويش نمى‌ديدند، براى اينكه رسالت آنها متوقف نگردد دست به مهاجرت مى‌زدند، و اين مهاجرتها سرچشمه بركات فراوانى در طول تاريخ اديان شد، تا آنجا كه تاريخ اسلام از نظر ظاهر و معنا بر محور هجرت پيامبر ص دور مى‌زند، و اگر هجرت نبود اسلام در باتلاق بت‌پرستان مكه براى هميشه فرو رفته بود. هجرت بود كه به اسلام و مسلمين جان تازه داد، و همه چيز را به نفع آنها دگرگون ساخت، و بشريت را در مسير جديدى قرار داد.

بلكه به يك معنى هجرت يك برنامه عمومى براى فرد فرد مؤمنان است كه هر وقت در طول زندگى آنها محيط را نامناسب براى اهداف مقدس خود ديدند و آن را به صورت باتلاق عفن يافتند كه همه چيز در آن مى‌پوسد موظف به هجرتند بايد رخت سفر بربندند و به سرزمين آماده‌ترى كوچ كنند كه ملك خدا محدود نيست.

اما هجرت پيش از آنكه جنبه برون ذاتى داشته باشد جنبه درون ذاتى دارد، نخست در درون دل و جان" هجرتى بايد كرد"، هجرت از" آلودگيها" به سوى" پاكيها"، هجرت از" شرك" به" ايمان" و هجرت از" گناه" به طاعت‌