در آخرين آيه مورد بحث كه پنجمين فرمان به پيامبر ص مى‌باشد بار ديگر به مساله توحيد كه سخن را از آن آغاز كرده بود باز مى‌گردد و با اين مساله بحث را خاتمه مى‌دهد:

مى‌فرمايد:" بگو كسانى را كه به عنوان شريك به خداوند ملحق ساخته‌ايد به من ارائه دهيد" (قُلْ أَرُونِيَ الَّذِينَ أَلْحَقْتُمْ بِهِ شُرَكاءَ).

آنها چه ارزشى و لياقتى دارند؟ اگر منظورتان اين يك مشت سنگ و چوب بيجان و خاموش است، زهى بدبختى و شرمسارى كه ساخته‌ها و پرداخته‌هاى دست خود را از عالم جمادات كه پائين‌ترين موجوداتند برگيريد و همسان خداوند بزرگ پنداريد.

و اگر اينها را سمبل ارواح و فرشتگان مى‌دانيد باز مصيبت است و گمراهى، چرا كه آنها نيز مخلوق او هستند و سر بر فرمان او.

لذا به دنبال اين جمله با يك كلمه خط بطلان بر همه اين اوهام كشيده مى‌گويد" نه هرگز چنين نيست"! (كلا).

اينها هرگز ارزش معبود بودن را ندارند، و در اين پندارهاى شما چيزى از واقعيت نيست، بس است بيدار شويد، تا كى اين راه نادرست را ادامه مى‌دهيد؟! در حقيقت" كلا" كلمه كوچكى است كه همه اين معانى را در بر گرفته.

و سرانجام براى تاكيد و تحكيم اين سخن مى‌گويد:" بلكه تنها اوست خداوند عزيز و حكيم" (بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‌).

عزت و شكست‌ناپذيريش ايجاب مى‌كند كه در حريم ربوبيتش كسى راه نيابد، و حكمتش اقتضا مى‌كند كه اين قدرت را بجا صرف كند.

آرى داشتن اين صفات نشانه واجب الوجود بودن اوست و واجب الوجود هستى بى‌انتهاست هرگز قابل تعدد نيست و شريك و شبيهى ندارد، چرا كه هر تعددى او را محدود و ممكن مى‌سازد، كه وجود بى پايان هميشه يكى است‌