اين نكته نيز قابل توجه است كه روزيهاى پروردگار كه از ناحيه آسمان به انسانها مى‌رسد منحصر به باران نيست،" نور و حرارت آفتاب" و" هوا" كه در جو زمين وجود دارد، از قطرات حياتبخش باران نيز مهمتر است.

همانگونه كه بركات زمين نيز منحصر به گياهان نيست، بلكه انواع منابع آبهاى زيرزمينى، معادن گوناگون كه بعضى در آن زمان كشف شده بود، و بعضى با گذشت زمان آشكار گشت همه در اين عنوان جمعند.

در پايان آيه اشاره به مطلبى مى‌كند كه خود مى‌تواند پايه دليلى را تشكيل دهد، دليلى واقع‌بينانه و توأم با نهايت انصاف و ادب، به گونه‌اى كه طرف از مركب لجاج و غرور پائين آيد، و به انديشه و فكر بپردازد، مى‌گويد:" مسلما ما يا شما بر هدايت يا ضلالت آشكارى هستيم"! (وَ إِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلى‌ هُدىً أَوْ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ‌) [1] اشاره به اينكه عقيده ما و شما با هم تضاد روشنى دارد، بنا بر اين ممكن نيست هر دو حق باشد، چرا كه جمع بين نقيضين و ضدين امكان ندارد، پس حتما يك گروه اهل هدايت است و گروه دوم گرفتار ضلالت.

اكنون بينديشيد كداميك هدايت يافته و كداميك گمراه است؟ نشانه‌ها را در هر دو گروه بنگريد كه با كدامين گروه نشانه‌هاى هدايت و با ديگرى ضلالت است؟!.

و اين يكى از بهترين روشهاى مناظره و بحث است كه طرف را به انديشه و خود جوشى وا دارند، و اينكه بعضى آن را يك نوع تقيه پنداشته‌اند نهايت اشتباه است.

[1] اين جمله در تقدير بازگشت به دو جمله به اين ترتيب مى‌كند: و انا لعلى هدى او فى ضلال مبين و انكم لعلى هدى او فى ضلال مبين (تفسير مجمع البيان جلد 7 ص 388).