ديار عدم مى‌شوند" اگر نازى كند يك دم، فرو ريزند قالبها"!.

جالب اينكه مى‌گويد: مِثْقالَ ذَرَّةٍ فِي السَّماواتِ وَ لا فِي الْأَرْضِ‌ يعنى موجوداتى كه به اندازه سنگينى يك ذره بى مقدار مالك چيزى در اين آسمان بيكران و زمين پهناور نيستند چه مشكلى را از خود مى‌توانند حل كنند تا از شما؟!

در آيه بعد به پاسخ اين سؤال پرداخته، چنين مى‌گويد: اگر شفيعانى در درگاه خدا وجود دارند آن هم به اذن و فرمان او است، زيرا:" هيچ شفاعتى نزد او جز براى كسانى كه اذن داده فايده ندارد" (وَ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ‌).

بنا بر اين بهانه بت پرستان براى پرستش بتها كه مى‌گفتند هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللَّهِ:" اينها شفيعان ما نزد خدايند"! (يونس- 18) به اين وسيله قطع مى‌شود، چرا كه خدا هرگز اجازه شفاعتى به آنها نداده است.

در اينكه جمله‌ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ‌ (مگر كسى كه براى او اذن دهد) اشاره به شفيعان است يا شفاعت شدگان؟ مفسران دو احتمال داده‌اند، اما به تناسب اينكه در آيه قبل سخن از بتها مطرح بود و آنها بتها را شفيعان خود مى‌پنداشتند مناسب اين است كه اشاره به" شفيعان" باشد.

آيا منظور از" شفاعت" در اينجا شفاعت در دنياست يا آخرت؟ هر دو محتمل است، ولى جمله‌هاى بعد نشان مى‌دهد كه نظر به شفاعت آخرت مى‌باشد.

لذا بعد از اين جمله چنين مى‌گويند: در آن روز اضطراب و وحشتى بر دلها چيره مى‌شود (هم شفاعت كنندگان و هم شفاعت شوندگان غرق در اضطراب مى‌شوند، و در انتظار اين هستند كه ببينند خداوند به چه كسانى اجازه‌