" آنان همگى از او پيروى كردند جز گروه اندكى از مؤمنان" (فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِيقاً مِنَ الْمُؤْمِنِينَ‌).

يا به تعبير ديگر پيش بينى ابليس كه بعد از سرپيچى از سجده براى آدم و طرد شدن از درگاه كبريايى خداوند گفت‌ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ إِلَّا عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ‌:" به عزتت سوگند كه همه آنها را جز بندگان مخلصت گمراه خواهم كرد" در باره اين گروه درست از آب در آمد [1] گرچه او اين سخن را از روى گمان و تخمين گفت ولى همين گمان و تخمين سرانجام به واقعيت پيوست، و اين سست اراده‌ها و ضعيف الايمانها گروه گروه به دنبال او حركت كردند، تنها گروه اندكى از مؤمنين بودند كه زنجيرهاى وسوسه‌هاى شيطان را در هم شكستند، و فريب دامهاى او را نخوردند، آزاد آمدند و آزاد زيستند و آزاد رفتند، گرچه آنها از نظر عدد كم بودند ولى از نظر ارزش هر كدام با جهانى برابرى داشتند:

اولئك هم الاقلون عددا و الأكثرون عند اللَّه قدرا

[2]

نخست مى‌گويد:" شيطان سلطه‌اى بر آنها نداشت" و كسى را به پيروى خود مجبور نمى‌كند" (وَ ما كانَ لَهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سُلْطانٍ‌).

اين ما هستيم كه اجازه ورود به او مى‌دهيم و پروانه عبورش را از مرزهاى كشور تن به درون قلبمان صادر مى‌كنيم! اين همان است كه قرآن در جاى ديگر از گفتار خود شيطان نقل مى‌كند:

وَ ما كانَ لِي عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطانٍ إِلَّا أَنْ دَعَوْتُكُمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لِي‌:" من سلطه‌اى بر شما

[1] نمل- 19.

[2] نهج البلاغه كلمات قصار.