نكته‌ها:

كرارا در اين تفسير وعده داده‌ايم كه بحث فشرده‌اى پيرامون مسائل معاد در پايان سوره يس بياوريم اكنون براى وفاى به اين عهد و اداى گوشه‌اى از حق اين مساله نظر خوانندگان عزيز را به مباحث ششگانه زير جلب مى‌كنيم:

اگر انسان براى فنا آفريده شده بود بايد عاشق" فنا" باشد، و از مرگ- هر چند مرگ به موقع- و در پايان عمر لذت برد، در حالى كه مى‌بينيم قيافه مرگ به معنى نيستى براى انسان در هيچ زمانى خوشايند نبوده، سهل است، با تمام وجودش از آن مى‌گريزد! كوشش براى باقى نگهداشتن جسم مردگان از طريق موميايى كردن و ساختن مقابر جاويدانى همچون اهرام مصر، و دويدن دنبال آب حيات، و اكسير جوانى، و آنچه مايه طول عمر است، دليل روشنى از عشق سوزان انسان به مساله بقا است.

اگر ما براى فنا آفريده شديم اين علاقه به بقا چه مفهومى مى‌تواند داشته باشد؟ جز يك علاقه مزاحم و حد اقل بيهوده و بى مصرف! فراموش نكنيد ما بحث معاد را بعد از پذيرش وجود خداوند حكيم و دانا دنبال مى‌كنيم، ما معتقديم هر چه او در وجود ما آفريده روى حساب است، بنا بر اين عشق به بقا نيز بايد حسابى داشته باشد، و آن هماهنگى با آفرينش و جهان بعد از اين عالم است.

به تعبير ديگر اگر دستگاه آفرينش در وجود ما عطش را آفريد، دليل بر اين است كه آبى در خارج وجود دارد، همچنين اگر غريزه جنسى و علاقه به‌