مسلما آثار آن روى يك يك اعضاى بدن، و در فضاى محيط باقى مى‌ماند، آن روز كه روز به روز و آشكار شدن است، اين آثار نيز بر دست و پا و ساير اعضا ظاهر مى‌شود، و ظهور اين آثار به منزله شهادت آنها است.

اين تعبير در سخنان روزمره و تعبيرات ادبا نيز فراوان است مثلا مى‌گويند:

عينك تشهد بسهرك:" چشمت گواه بى‌خوابى تو است"! يا مى‌گوئيم:

الحيطان تبكى على صاحب الدار:" ديوارها بر صاحب اين خانه گريه مى‌كنند"! شاعر فارسى نيز مى‌گويد:" رنگ رخساره خبر مى‌دهد از سر درون"! به هر حال گواهى اعضا در قيامت مسلم است، اما اينكه هر عضوى خصوص كارى را كه انجام داده است بازگو مى‌كند، يا همه كارها را؟ بدون شك مناسب احتمال اول است، لذا در آيات ديگر قرآن سخن از شهادت گوش و چشم و پوست بدن به ميان آمده است.

چنان كه در آيه 20 سوره فصلت مى‌خوانيم: حَتَّى إِذا ما جاؤُها شَهِدَ عَلَيْهِمْ سَمْعُهُمْ وَ أَبْصارُهُمْ وَ جُلُودُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ‌:" تا آن زمان كه در كنار آتش دوزخ قرار گيرند گوش و چشم و پوستهاى تن آنها گواهى مى‌دهد به اعمالى كه انجام مى‌دادند".

و در آيه 24 سوره نور آمده است: يَوْمَ تَشْهَدُ عَلَيْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ‌" روزى كه زبان و دست و پاهاى آنها گواهى مى‌دهد به اعمالى كه انجام مى‌داده‌اند".

اين نكته نيز قابل توجه است كه در يك جا مى‌گويد:" زبانهاى آنها گواهى مى‌دهد" (مانند آيه سوره نور) و در آيات مورد بحث مى‌فرمايد:" ما مهر بر زبانشان مى‌نهيم".

ممكن است اين تعبير به خاطر آن باشد كه نخست بر زبان آدمى مهر نهاده مى‌شود و اعضاى او به سخن در مى‌آيند، هنگامى كه او شهادت اعضا را مى‌بيند